Petra ging een jaar geleden nog als Peter door het leven. Het verhaal van een transgender

Petra van Dijk (51) is geboren als man en leeft nu bijna een jaar als vrouw. Ze heeft zich aangemeld om in transitie te gaan en krijgt binnenkort hormonen en vervolgens een geslachts-aanpassende operatie. Op 29 april 2013 was haar eerste dag dat ze door het leven ging als vrouw. Dit ging niet zonder slag of stoot. Ze vertelt in dit interview openhartig over hoe het is om een transgender te zijn. Zelf heeft ze offers moeten brengen om te besluiten dat ze niet Peter maar Petra is. Haar huwelijk van 27 jaar is erdoor kapot gegaan: ‘’Ik ben nu gelukkig, maar wel met een rouwrandje.’’

Geen travestiet maar een transgender

‘’Twee jaar geleden was ik met mijn toenmalige vrouw boodschappen aan het doen. Er kwam een vrouw voorbij en ineens was het alsof ik was getroffen door de bliksem. Ik besefte dat ik haar wilde zijn. Daarvoor dacht ik dat ik een travestiet was (iemand die zich af en toe wil verkleden als vrouw, maar verder blij is met zijn eigen lichaam). Maar ik wou haar niet voor even zijn, maar voor áltijd. Dat gevoel had ik heel lang onderdrukt, maar toen ineens kwam het binnen. Het was een hele rare gewaarwording. Ik realiseerde me gelijk dat als ik dat voor altijd wou, het hele grote gevolgen zou kunnen hebben. Wat zou er gebeuren met mijn huwelijk, mijn baan, mijn vrienden en mijn familie?’’

Huwelijk

‘’Ik ben zevenentwintig jaar getrouwd geweest. Mijn vrouw wist vanaf het begin af aan dat ik het leuk vond om af en toe als vrouw door het leven te gaan. Maar hoe het precies zat bij mij qua gevoel kon ik haar niet uitleggen, ik wist zelf toen ook nog niet dat het zo diep zat. Toen ik uiteindelijk bewust ben geworden dat ik transseksueel ben, was zij daar direct erg afwijzend in. We hebben geprobeerd er samen uit te komen, maar dat is niet gelukt. Voor mij zat er maar één ding op, ik moet verder met mijn leven. Als dat niet samen kan is dat ontzettend vervelend en heel erg naar, maar dit is ook geen leven zowel voor haar als voor mij. Zij wou mij als man houden, maar ik wou vrouw worden.’’

Liefdesvoorkeur staat los van gender

Wanneer Petra mij uitlegt dat je seksuele identiteit los staat van je genderidentiteit, besef ik dat ze voor de buitenwereld een heteroseksuele man was die is veranderd naar een lesbische vrouw. Wanneer ik dan een beetje knullig vraag ‘’Maak je het jezelf dan niet een beetje moeilijk?’’ reageert Petra terecht verontwaardigd: ‘’Ik maak het mezelf niet moeilijk, de buitenwereld maakt het mij moeilijk! Er wordt in hokjes gedacht: man, vrouw, homo, lesbisch, biseksueel. Maar ik ben nog steeds dezelfde gebleven, ik ben niet veranderd. Alleen qua uiterlijk en gedrag een beetje. Maar voor de buitenwereld is het moeilijk om te snappen, ze denken dat ik eerst een heteroseksuele man was en nu een lesbische vrouw, maar ik ben altijd al die lesbische vrouw geweest.’’

Leven als vrouw

‘’Toen ik zeker wist dat ik verder wilde leven als vrouw realiseerde ik me dat ik op mijn werk ook ‘om’ moest. Ik ben toen heel langzaam in kleine stapjes mijn uiterlijk gaan veranderen: oorbellen in, nagels langer laten groeien en een  beetje nagellak. Elke drie weken deed ik er een klein stapje erbij. Toentertijd heb ik enkele collega's in vertrouwen genomen en uiteindelijk heb ik een e-mail geschreven en die naar meer dan 500 mensen verstuurd. Hierin stond mijn coming out verhaal, en de vraag of iedereen mij voortaan Petra in plaats van Peter wilde gaan noemen. Ik kreeg rond de 140 mailtjes terug met persoonlijke gelukswensen en felicitaties. Twee weken later had ik mijn eerste werkdag als vrouw. Ik kreeg een nieuw pasje voor mijn werk met een andere foto en een nieuwe naam: Petra. Ik had getrakteerd met beschuit met roze muisjes. Sommige vrouwen zeiden letterlijk ‘’Welkom bij de vrouwen. Het is leuk bij ons!’’ Daar werd ik heel blij van.‘’

Zelfmoord

Het klinkt misschien alsof alles van een leien dakje ging, maar de eerste periode was emotioneel erg zwaar. ‘’Het was echt een hel. Er gaat van alles door je heen: verdriet, schuldgevoel en spijt. Je krijgt een hekel aan mensen omdat je denkt dat ze je niet accepteren. Maar ook een hekel aan jezelf: ik realiseerde dat mijn huwelijk voorbij was, dat ik misschien wel alles kwijt zou raken. Het waren hele emotionele tijden.’’ Petra wordt ook zichtbaar emotioneel wanneer ze eraan toevoegt ‘’Ik heb in die tijd ook even aan zelfmoord gedacht. Op een gegeven moment zit je zo diep in je verdriet, dan weet je niet meer wat je moet doen om eruit te komen. Zelfmoordgedachtes komen vaker voor bij transgenders.’’ Gelukkig heeft ze deze gedachte snel weer verworpen. ‘’Ik heb in die periode ook wel eens overwogen om me niet meer als vrouw te kleden, ik trek mijn stoere spijkerbroek aan en ik ben gewoon weer een man. Maar ik wilde dat helemaal niet. Ik wilde een vrouw zijn. Als ik zou stoppen was ik weer terug bij af, daarom zette ik door.’’  

Hormonen en geslachtsverandering

‘’Ik heb me aangemeld om in transitie te gaan, dit betekent dat ik binnenkort hormonen krijg en uiteindelijk een geslachts-aanpassende operatie onderga. Die operatie is de kers op de taart, maar het is niet strikt noodzakelijk. Ik ben nu al mijzelf. Ik ben een vrouw en ik wordt zo geaccepteerd. Maar ik loop soms wel tegen wat praktische probleempjes aan: mijn uiterlijk, mijn gezicht, mijn stem, mijn lichaam wat geen vrouwenlichaam is. Ik word daarmee elke dag geconfronteerd. Dat is vervelend, maar dat is op te lossen door de hormonen en de operatie.’’

Vervelende reacties van vreemden

Ik heb afgelopen jaar twee keer een opmerking naar mijn hoofd gehad. Een was ‘travestiet’ en de andere was ‘homo’. Nou, die zijn dus allebei fout, maar dat weten zij niet. Het valt qua schelden dus mee.  Maar ik krijg wel veel blikken natuurlijk. Dat snap ik, want mensen registreren binnen een seconde of iemand man of vrouw is. Als ik dan langs loop, raken ze in verwarring. De meeste mensen zijn er niet mee bekend, ze vinden het vaak vreemd, raar of apart. Dat is heel logisch en dat neem ik niemand kwalijk. Wanneer mensen met mij in gesprek raken of me wat beter leren kennen worden ze vaak positiever.

Leuk om te weten: Petra vond het zelf belangrijk dat er mensen op de achtergrond van de foto stonden: ''Ik sta midden in de maatschappij.''

Iedereen mag er zijn!

Petra geeft voorlichting, presentaties, is voorzitter van de landelijke vereniging van transgenders en laat zichzelf zien in dit interview. Dit doet ze omdat ze een belangrijk doel heeft: emancipatie en bewustwording van transgenders in de maatschappij. ‘’Iedereen mag er zijn. Vrouw, man, christen, moslim, werkende, werkloos, dakloos, homo’s en dus ook transgenders.  Natuurlijk mag je mensen vreemd vinden als je in aanraking komt met iemand die anders is dan je gewend bent. Maar probeer niet iemand op voorhand af te wijzen, te beoordelen of in een hokje te zetten.  Het zijn allemaal mensen en ze hebben allemaal gevoel!’’ Ook over zichzelf zegt ze ‘’ Ik ben dan wel geen doorsnee mens, maar ik ben trots op wie ik ben. Ook ik mag er zijn!’’

Informatie over transgenders (klik)

Petra op twitter: @petragender

Door: Emma Brink

Like www.facebook.com/humaninterestvanemma.nl om op de hoogte te blijven van Human Interest van Emma!

Beautyblogger Lizzy heeft kanker, hoe ga je daar als jonge blogger mee om?

Terwijl blogger Lizzy altijd op www.ourfavourites.nl schreef over beauty en lifestyle is er sinds december een ander onderwerp bijgekomen: kanker. Eind 2013 heeft ze namelijk gehoord dat ze ziek is. ‘’Zoiets als kanker verwacht je gewoon niet op je negentiende, wanneer je net op kamers bent gegaan. Je wil gewoon het studentenleven in duiken.’’ In dit interview vertelt ze wat voor invloed de ziekte heeft gehad op haar blog, hoe is het als je kaal wordt terwijl je een beauty blog hebt?

Op het blog vertellen over de ziekte

‘’Net voor oud en nieuw kreeg ik de diagnose: lymfeklierkanker (ziekte van Hodgkin). Ik had een bult in mijn nek en ging daarmee naar de dokter. Toen ik wist dat het kanker was heb ik een filmpje geplaatst op mijn blog, waarin ik uitleg wat er aan de hand is. Dit filmpje is inmiddels al meer dan 5000 keer bekeken.’’ Opmerkelijk is dat haar blog sinds ze ziek is veel beter wordt bekeken. ‘’Dat is natuurlijk wel een beetje dubbel, maar mensen zijn gewoon heel nieuwsgierig. Ook vertellen andere bekende bloggers dan op hun blog over mij, wat mij ook meer viewers op levert. Qua aantallen mag ik de laatste tijd dus niet klagen.’’  Soms worden er wel eens gewaagde opmerkingen geplaagd zoals ‘’zet je pruik eens af’’, maar dat doet Lizzy niet zo veel. ‘’Ik zou het erger vinden als mensen echt nare reacties achterlaten.’’

Het blog van Lizzy gaat onder andere over beauty, ‘’Dat klinkt misschien oppervlakkig, maar make-up kan mensen helpen. In deze periode voel ik mij prettiger door make-up. Als ik zonder in de spiegel kijk, is de confrontatie veel groter, want door de chemotherapie heb ik minder wenkbrauwen, maar die kan ik bijtekenen. Aan de andere kant vind ik het soms ook fijn om over luchtige dingen als uiterlijk te praten, omdat het onderwerp kanker heel heftig is.’’

Haar eraf scheren

‘’Mijn haar eraf scheren was een van de moeilijkste momenten van de ziekte. Op een gegeven moment zag ik uit het niks een hele pluk haar liggen op mijn jasje. Sindsdien viel er elke keer haar uit wanneer ik mijn hand door mijn haar haalden. Haren wassen was al helemaal een drama. Ik wist dat mijn haar eraf moest, maar wou het natuurlijk niet. Op het moment dat de tondeuse over mijn hoofd ging kon ik alleen nog maar huilen. Het is toch een deel van je vrouwelijkheid die je dan verliest. Ook vond ik het heel eng om dan de eerste keer in de spiegel te kijken. Dat durfde ik ook niet meteen, pas een paar dagen later.’’

 ‘’Het is confronterend wanneer je eigen uiterlijk verandert terwijl je zelf veel met uiterlijk bezig bent. Daarom heb ik ook besloten om een pruik te dragen. Dit doe ik zodat ik er zo veel mogelijk ‘normaal’ uit zie en gewoon word behandeld. Een ander meisje in dezelfde situatie als ik deed dit niet en ging vanwege de vermoeidheid ook vaak in een rolstoel zitten. Vergeleken met een kaal meisje in een rolstoel zie ik er helemaal niet ziek uit, terwijl ik dat wel ben.’’  

Positief blijven

‘’In het begin vond ik het heel oneerlijk. Waarom nou net ik? Ik kan door mijn ziekte niet meer studeren en heb mijn kamer in Utrecht moeten opzeggen. Verder kan ik redelijk normaal leven, maar ik ben wel veel sneller moe en kan me ook voor geen meter meer concentreren. Morgen heb ik weer chemo, dus dan lig ik wel de hele dag in bed en de dagen daarna zijn ook  zwaar. Ik kan dan geen hele dag erop uit, dat hou ik gewoon niet vol.’’

Toch kan ze het goed relativeren. ‘’Het is een rotperiode, maar ik word straks beter en dan ga ik gewoon alles tien keer zo hard inhalen! (de ziekte van Lizzy is 99% zeker te genezen: info (klik)). Door de ziekte kijk ik nu anders tegen het leven aan. Voorheen leek het allemaal zo zorgeloos en zeurde ik ook nog wel eens. Maar nu denk ik ‘je mag blij zijn als je gezond bent!’. Ik geniet meer van de kleine dingen ook al ben ik ziek. Ik denk dat ik er sterker uit kom, nu zou ik bij wijze van spreken een moord kunnen doen om weer te kunnen studeren en weer een normaal leven te kunnen leiden. Dat niet alles vanzelfsprekend is, daar sta je niet altijd bij stil.’’

Blog als redding

Hoe ik met mijn ziekte om ga ligt in mijn handen. Ik kan bij de pakken neer gaan zitten en balen van het feit dat ik niet kan studeren. Maar ik probeer het negatieve om te zetten in iets positiefs: wat kan ik met mijn overige tijd doen? Tijd investeren in mijn blog!
Mijn blog is echt mijn redding geweest. Een maand thuis zitten zonder iets te doen kan nog, maar op een gegeven moment gaat series kijken in je bed echt vervelen, ook al lijkt het voor veel mensen heel fijn. Daarom ben ik heel blij dat ik mijn blog heb waar ik flink mee bezig kan zijn en waar ik ook positiviteit uithaal.’’ De lezers worden positief van Lizzy en Lizzy weer van hen, de cirkel is rond.

Via deze LINK (klik) kan je de filmpjes van Lizzy zien. 

Door: Emma Brink

like www.facebook.com/humaninterestvanemma.nl om op de hoogte te blijven van Human Interest van Emma!